9WEST
Sinds: 27-6-2013
Berichten: 72
Woonplaats: Drenthe
|
 Geplaatst: Do Jun 27, 2013 2:19 pm Onderwerp: Essay: Dagboek van het Lawaai |
 |
|
Hallo ik ben nieuw hier.
Kan me goed vinden in de artikelen, commentaren en posts op dit forum. Al sinds 1980 Opnametechnicus en Masteringengineer van beroep, en tegelijk een audio-fanaat.
Om met de deur in huis te vallen: ik heb begin dit jaar een essay geschreven, wat ik naar een lokale krant gestuurd heb. Om welke reden dan ook, het werd niet geplaatst. Ik weet zeker, dat ik hier vele medestanders heb, over wat ik had te melden. Hier komt-ie:
| Quote: | Dagboek van het Lawaai.
Het is nauwelijks voorjaar en de herrieschoppers komen alweer in volle sterkte over mij heen gewalst. Het begon een week of drie geleden. Bij de buren wordt de tuin jaarlijks onderhouden door een lokaal tuiniersbedrijf. Een groot gedeelte van de dag wordt er met mechanische tuinapparatuur heel wat lawaai geproduceerd. Een grasverticuteermachine rammelt er een paar uurtjes vrolijk op los. Wat opvalt is, dat de gebruiker oorbeschermers draagt. Voor hem zijn wettelijk de decibels schadelijk, maar voor de rest van de mensheid blijkbaar niet. In de middag wordt met een gemotoriseerde bladblazer urenlang het éen en ander bij elkaar geblazen. Rond vijf uur wordt de aftocht geblazen door de twee medewerkers van dit bedrijf in een groene bestelbus, waarop te lezen valt, dat dit bedrijf aan “eco-vriendelijk” tuinieren doet. Wat ze daar toch mee bedoelen?
De volgende drie dagen was het de beurt aan de door de gemeente ingehuurde schoffelbrigade. Er zijn nogal wat perkjes en grasveldjes in onze buurt. Dat is mooi. Het vergt wel onderhoud en ik betaal via mijn gemeentelijke belastingen daar protestloos aan mee. Echter, ik vraag me af waarom het lijkt of er steeds meer mechanische apparaten bijkomen en het personeelsbestand hetzelfde blijft. De bezem en de snoeischaar zijn vervangen door extreem lawaai producerende apparaten. Het werk wordt er echter niet sneller doorgedaan. De heren leunen nog steeds een kwartier per uur op hun (nog niet gemechaniseerde) schoffels. Dagenlang, van ver weg tot vlakbij mijn huis, loopt er een individu met oorbeschermers struiken te snoeien, waarna urenlang, een andere persoon met oorbeschermers de gemotoriseerde bladblazer als een bezetene heen en weer zwaait. Omdat het die drie dagen behoorlijk hard waaide was dat bladblazen byzonder inefficient. Als, met klemtoon op als, ergens dan een bult bladeren ligt, komt er een trekker met aanhanger langs. De bestuurder van die trekker schept de bult bladeren in de aanhanger. Deze man doet dat op z’n dooie akkertje, terwijl de dieselmotor van de trekker rustig door blijft lopen en uitlaatgassen het heelal inblaast. Niet uit doen, hoor! Dieselmotoren produceren een lage frequentie, die door alle muren heengaan. En natuurlijk vooral door mijn muur, dubbele ramen en muurisolatie ten spijt.
Goed, het wordt mooi weer en het gras begint weer te groeien. De handen beginnen weer te jeuken van de buurtbewoners om zo snel mogelijk dat gras weer een kopje kleiner te maken. Waarmee? Juist, met mechansiche grasmaaiers, die, u raadt het al, lawaai maken. Meestal zijn door de week zo rond een uur of vijf en op zaterdag gedurende de hele dag, er altijd wel een paar gemotoriseerde of electrische grasmaaiers in mijn buurt bezig hun postzegel te kortwieken. Ikzelf heb ook gras, misschien 100 m2. Maar ik heb bewust gekozen voor een handmaaier. Weet u het nog, zo’n ding met van die draaiende scharen, dat je met lopen en duwen voortbeweegt? Ten eerste produceert het nauwelijks geluid, ten tweede stoot het geen CO2 uit en ten derde, een beetje beweging is toch niet slecht voor de mens. Waarom de handmaaier verbannen is uit de slaapdorpen en -steden is me niet duidelijk.
Alsof dat het ergste was...
Dit jaar wordt in ons dorp de glasvezelkabel aangelegd. Yippieeee! Snelle internet verbindingen, glasheldere telefoongesprekken en Boer Zoekt Vrouw in “High Definition”. Wat ze er niet bij vertellen is dat maandenlang alle straten in het dorp overhoop gehaald worden en dat met de bijbehorende apparatuur, die de kabel door de grond drukt, ja, het wordt vervelend, ik weet het, de nodige pestherrie geproduceerd wordt. Op dit moment staan ze naast mijn huis, dus het lawaai is maximaal. Ik geloof, dat ik straks maar de heide op ga om er aan te ontsnappen. Nu zegt u, het is maar eenmalig die aanleg van die kabel. Dat is waar. Maar ik beloof u, uit persoonlijke ervaringen, opgedaan in de vorige plaats waar ik woonde, “men” verzint elk jaar wel weer wat nieuws. Deze aanleg duurt een aantal maanden en in een week of twee zijn ze weer uit mijn buurt verdwenen. Rust? Vast niet. Er zal bijvoorbeeld wel weer een ploeg langskomen om de stoeptegels of de straatstenen beter op hun plaats te leggen, ik noem maar wat. En daarna, Joost mag het weten, wie weet wat nog meer er te tuinieren, ruïneren of te repareren valt. Maar éen ding is zeker: het zal en moet lawaai maken.
Over overlast gesproken. Het centrum van het dorp is hemelsbreed ongeveer een kilometer bij mij vandaan. Enkele keren per jaar zijn er festiviteiten. Prima. Maar waarom dat gepaard moet gaan met knalharde muziek vanuit een feesttent tot diep in de nacht, is mij een raadsel. Het gebeuk en gebonk van live drums, house- of discoversterking is tot in de verre omtrek te horen. Je zult er maar naast wonen, dat is toch niet te verteren? Twee jaar geleden was het nog erger. Bij een lokale manege had men een popfestival weten te organiseren. Niet voor éen dag, nee, maar liefst drie dagen lang konden we “genieten” van muziek waar ik absoluut niet van houd. Deze manege ligt op steenworp afstand van mijn huis. Overbodig te zeggen wat voor ergernis dat was. Mijn dochter is gillend op de trein terug naar Amsterdam gestapt. Ik dacht dat het daar onrustig was. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Het idee, dat je in een woonwijk, zonder enige vorm van inbreuk op je privacy wat geluid betreft, rustig in je eigen huis kunt zitten, werken of slapen, is daarom een bittere illusie. Er zijn talloze regels en wetten en wie weet wat nog meer voor verordeningen. Sommige hebben met geluidsoverlast te maken, maar de indruk bestaat dat er door de overheden zelden of nooit iets aan gedaan wordt. Nou hoeft dat voor mij ook niet altijd. Wat vooral telt is het gezonde verstand, of je nu je gras maait met een handmaaier of met een John Deere, een bladblazer gebruikt of een hark, of en passant een muziekfestival organiseert. Het gezonde verstand vereist simpelweg rekening te houden met je medemens en je omgeving. Is dat teveel gevraagd? Een retorische vraag, niet waar?
Terug naar mijn dagboek. Schreeuwende en gillende kinderen op trampolines... Ach, laat maar. Ik kan wel aan de gang blijven. Vroeger of later word ik knettergek, of hartstikke doof. Of beide.... |
|
|
FAQ
ZOEKEN
Gebruikers
Registreer (NIET verplicht!)
Profiel
Inloggen
